… of hoe persoonlijk verlies een nieuw begin werd
Een paar weken geleden herinnerde Facebook me aan het moment waarop ik een sprong in het diepe waagde. Acht jaar geleden verruilde ik mijn werk in de Vlaamse tijdschriftenwereld voor een nieuwe uitdaging: werken bij het crematorium in Antwerpen. Voor de onschuldige buitenstaander lijkt dat wellicht een vreemde zet, maar deze carrièreswitch kwam er natuurlijk niet van de ene dag op de andere.
Het zaadje werd vreemd genoeg geplant op een van de verdrietigste dagen van mijn leven: het overlijden van mijn vader. Er moest een uitvaart geregeld worden: muziek, woorden, foto’s. Ik wilde er een eerbetoon voor mijn papa van maken en met de hulp van familie en vrienden is dat ook gelukt. De begrafenisondernemer moet echter gek van me zijn geworden: hier toch nog wat schrappen, een versie van een muzieknummer dat ik pas een dag voor de uitvaart kon aanleveren, voor de zoveelste keer de rouwbrief lezen en dan toch nog een puntje op de i vinden dat niet klopte. Hij bleef er geduldig onder, en behulpzaam. Toch een mooi beroep, dacht ik, mensen in hun diepste verdriet bijstaan en ze het gevoel geven dat niets te vreemd of te moeilijk is voor het afscheid van hun geliefden.
Het zaadje bleef groeien en ik besloot om een avondopleiding tot begrafenisondernemer te gaan volgen. Achteraf gezien met een hoop kunst- en vliegwerk aangezien mijn werk zich net in die periode verplaatste naar een plek in the middle of nowhere. Maar het is gelukt, na twee jaar studeerde ik af. De enige gitzwarte schaduw op die dag was het feit dat mijn moeder het niet meer heeft meegemaakt, zij overleed ruim anderhalf jaar na mijn vader.
Toen ik een vacature zag voor een baan bij PONTES, het crematorium in Antwerpen, ben ik ervoor gegaan. Tijdens het sollicitatiegesprek ben ik duizend doden gestorven – pun intended. Maar ze zagen iets in me en ik werd aangenomen. Weer moest ik afscheid nemen, deze keer van een baan waarin ik twintig jaar lang ervaring had opgebouwd als journaliste en eindredacteur. Maar ook van collega’s die vrienden waren geworden en die me uitgezwaaid hebben op een onvergetelijke manier, een feestje waar Facebook me dus ieder jaar even aan herinnert.
Wat volgde was een eveneens onvergetelijke tijd als ‘medewerker Onthaal & Plechtigheden’ in het crematorium… Maar daar vertel ik een andere keer graag meer over.
